کاندیداهای روش ارتباطی جایگزین و افزوده:
این روش اساسا برای دو گروه با دو هدف عمده بکار گرفته می شود. روش ارتباطی افزوده درافرادی که دارای گفتار ناواضح و یا ناروان هستند، بکار می رود و روش ارتباطی جایگزین در افرادی کاربرد دارد که گفتار کمی را دارند و یا در کسب گفتار با کفایت برای ارتباط موثر با مشکل مواجه شده اند. تعداد دقیق افرادی که نیاز به این شیوه ی ارتباطی دارند به دلیل تفاوت در نوع زندگی افراد مختلف مشخص نمی باشد اما بطور تخمینی در سراسر جهان حدود دهها میلیون به آن احتیاج دارند (کوسوته[1] و دوکلوس[2]، 2003). اغلب این روش ارتباطی برای کسانی پیشنهاد می گردد که گفتار ندارند و یا گفتار بسیار کمی را دارند که در اثر عوارض پزشکی یا ناتوان کننده[3] به وجود آمده باشد. این عارضه ها را می توانیم به انواع مادر زادی، اکتسابی، پیشرونده و موقتی دسته بندی نماییم (کانگاس[4] ولییود[5]، 2005). عارضه های مادر زادی که به روش های ارتباطی پیچیده و روش ارتباطی جایگزین و افزوده نیاز دارند که عبارتند از: الف_ اتیسم ب- فلج مغزی د- ناتوانی های ذهنی ج- آپراکسی رشدی. براساس تخمین هایی، حدود 30 الی 50 درصد از کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم به گفتار قابل قبول نمی رسند و به روش ارتباطی جایگزین و یا افزوده نیاز خواهند داشت (کنسیل تحقیقات ملی[6]، 2001) و افراد مبتلا به ناتوانی های هوشی شدید نیز به این روش ارتباطی نیاز خواهند داشت (سیگافوس[7]، اریلی[8] و گرین[9]، 2007).
افراد مبتلا به اختلالات اکتسابی بسته به ماهیت و شدت عارضه، به روش ارتباطی جایگزین و افزوده نیاز خواهند داشت. این افراد عبارتند از الف– افراد مبتلا به صدمات مغزی اکتسابی ب– افراد مبتلا به اختلالات نورولوژیکی مختلف مانند مالتیپل اسکلوروزیس، آمیو تروفیک لترال اسکلوروزیس و ضایعات موتور نورون پ- افراد مبتلا به سکته و آسیب های نخاعی. در عارضه های پیش رونده مانند ماکولار دیستروفی، ایدز و غیره نیز این روش ارتباطی سود مند است. در برخی از ضایعات که منجر به کاهش موقتی گفتار می گردند نیز می توانیم از روش ارتباطی جایگزین و افزوده استفاده نماییم.
