شکل دهی[1]
این شیوه از تشویق و تقویت تقارب تدریجی صحیح، برای یادگیری رفتار جدید استفاده می شود. برای مثال اگر کودک قادر نیست با حرکت دست خود خداحافظی نماید، هر حرکت دست و بالا بردن آن، در پاسخ به حرکت دست شما، مورد تشویق قرار می گیرد. کودک ممکن است تنها یک حرکت جزیی از خود نشان دهد. همانگونه که توانایی کودک در بالابردن آرنج و حرکت دست افزایش می یابد باید تا انجام هر دو حرکت به طور همزمان منتظر بمانیم و بعد از انجام همزمان آنها، تقویت را ارایه دهیم. بدین ترتیب کودک یاد می گیرد که در هر مرحله، انتظار ما از یادگیری او بیشتر می شود و این عمل تا زمان کامل شدن پروسه یادگیری ادامه می یابد.این روش یکی از روشهای مفید و مناسب برای تمام سنین رشدی می باشد و نیازی به وجود گفتار و یا درک گفتار نداریم. در این روش نیازی به گفتار آموزش دهنده نداریم اما همانگونه که می دانیم اغلب همراه با تشویق های غیر کلامی از کلمات نیز برای تقویت کودک استفاده می‌نماییم. در این روش کودک باید کمی توانایی در تقلید فعالیت را داشته باشد.
-زنجیره سازی[2]
این روش برای آموزش رفتارها و فعالیت های پیچیده ی که قابل تجزیه، کاربرد
دارد. مراحل گام به گام به کودک آموزش داده می شود. هیچ مرحله ایی نباید فراموش
شود و یا آموزش مراحل نباید از ترتیب و روال منطقی خارج شود. مهارت های خودیاری
اغلب به وسیله ی این روش آموزش داده می شود مانند پوشیدن شلوار. در این روش فعالیت
های دارای مراحل متعدد، مرحله به مرحله آموزش داده شده و ثبت می شوند. این شیوه ی
درمانی، در کودکان کم مهارت با درک زبانی اندک، موفقیت بالایی دارد.
دکترجعفر معصومی
دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
راههای تماس:
