کودک چهار ساله می تواند در آزمون باور نادرست[1] موفق باشد و بفهمد که یک نفر دیگر درباره ی جهان یک ایده ی اشتباه دارد (ویمر[2] و پرنر[3]، 1983). بیشتر کودکان اتیسم در انجام این آزمون دارای تاخیر هستند (بارون کوهن، لسلی و فرث، 1985). فریفتن[4] را کودک چهار ساله ی طبیعی به آسانی متوجه می شود (سودیین[5] و فریث، 1992). اما بیماران مبتلا به اختلالات طیف اتیسم فرض می کنند که همه راست می گویند و از این که افراد کلمه ای با معنای مجازی را به کار می برند، تعجب می کنند (بارون کوهن، 1992؛ بارون کوهن، 2007). کودک نه ساله می تواند متوجه شود که چه چیزی ممکن است به احساسات دیگران صدمه بزند. بنابراین او آن کار را انجام نمی دهد اما کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر با وجود هوش طبیعی در این مهارت حدود سه سال تاخیر دارند (بارون کوهن، اوریندان جونس[6]، 1999). کودک نه ساله ی عادی می تواند بیان افراد دیگر را، از روی چشمان آنها تفسیر نماید و فکر یا احساس آنها را متوجه شود.
اما این آزمون برای کودکان و بزگسالان مبتلا بسیار مشکل می باشد. بزرگسالان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم امتیازی پایینتر از میانگین را در آزمون ذهن خوانی پیشرفته بدست می آورند (بارون کوهن، ویلیرات[7] و هیل[8]، 2001).
