1 ژنتیک و اتیسم
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اتیسم پایه های وراثتی دارد. این شواهد عبارتند از:
اول: مطالعات نشان داده اند که بستگان درجه یک افراد مبتلا به اتیسم نسبت به سطوح مبنای جمعیت دارای ریسک بالاتر در ابتلا به اتیسم هستند (فلوستین[1] و روتر[2]، 1988). برای مثال احتمال ابتلاء به اتیسم در جمعیت عادی یک دوهزاروپانصدم تا یکهزارم می باشد (وینگ[3]، گولد[4]، یاتیس[5]، بریرلی[6]، 1979). در حالیکه این احتمال در خواهران و برادران فرد مبتلا سه در صد می باشد. براساس این یافته ها احتمال ابتلا به اتیسم در بستگان درجه یک بالاتر می باشد که این یافته ها علل وراثتی را نشان می دهد.
دوم: مطالعات مربوط به دو قلوها نیز وجود علت ژنتیکی را ثابت می کند. میزان ابتلا به اتیسم در دوقلو های تک تخمکی شصت درصد می باشد. درحالیکه میزان شیوع در دوتخمکی ها بیش از میزان خطر سایرخواهران وبرادران نیست (بولتن[7] و روتر 1990، فلوستین و روتر، 1988). محققان دیگر، تفاوت بیشتری را در میزان ابتلا تک تخمکی ها و دوتخمکی ها به اتیسم گزارش نموده اند. این یافته ها فاکتور وراثتی در میزان ابتلا به اتیسم را ثابت می کنند. این بیماری در دوقلو های تک تخمکی شصت درصد و در دو قلو های دو تخمکی صفر درصد می باشد. اما زمانی که شیوع در اختلالات طیف اتیسم بررسی می گردد نود و دو درصد شیوع را در دوقلوهای تک تخمکی و ده درصد شیوع را در دوقلو های دو تخمکی مشاهده می نماییم. با این یافته ها در می یابیم که اختلالات طیف اتیسم قطعا دارای علل ژنتیکی می باشد.
اتیسم تقریبا یک عارضه ی مردانه می باشد. 75 درصد از کل افراد مبتلا به اتیسم دارای مشکل ذهنی بوده و این میزان در مردان نسبت به زنان چهار به یک می باشد (روتر، 1978). اگر ضریب هوشی فرد مبتلا در دامنه ی طبیعی باشد (سندرم آسپرگر) این نسبت جنسیتی نه به یک خواهد بود. یافته ها نشان می دهد که ابتلا به اتیسم ارتباط قوی با جنسیت مرد دارد (بارون کوهن[8]، 1999).
[1] - Folstein
[2]- Rutter
[3]- Wing
[4]- Gould
[5]- Yeates
[6]- Brierley
[7]- Bolton,
[8] - Simon Baron-Cohen
دکترجعفر معصومی
دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
راههای تماس: