برنامه ی مهارتهای
ارتباطی: برای اینکه بتوانیم یک برنامه ی درمانی مناسبی را از لحاظ رفتاری و زبانی طرح
ریزی نماییم باید بتوانیم به شکل دقیقی، سطح کنونی عملکرد شناختی و زبانی فرد را
ارزیابی نماییم. حتی در افراد مبتلا به اختلالات طیف اتیستیک با عملکرد پایین یا
غیر کلامی، باید ارزیابی دقیقی از مهارتهای ارتباطی آنها انجام دهیم. در کودکانی
که گفتار دارند باید توانایی های کاربرد شناسی نیز مورد ارزیابی قرار گیرد. امروزه
برای درمان مشکلات ارتباطی، از جایگزینی رفتارهای مناسب و موثر به جای رفتارهای
ارتباطی نامناسب و غیرموثر استفاده می شود و برای این کار از سیستم هایی مانند
سیستم تصویری استفاده ی زیادی می گردد. ارتباط جایگزین و افزوده[1]: این روش زمینه ی کلینیکی و تحققیقی گسترده ایی را در رشته ی آسیب شناسی گفتار
و زبان به خود اختصاص داده است. انجمن شنوایی، گفتارو زبان آمریکا[2]روش
ارتباطی جایگزین و افزوده را روشی برای مطالعه در زمینه ی جبران آسیب های موقتی و
دایمی، محدودیت حرکتی، ومحدودیت های مشارکتی در افراد دارای آسیب های شدید در
تولید گفتار، زبان و درک (شامل شکل نوشتاری و بیانی ارتباط)می داند (آ.ش.آ[3]،
2005). بوکل من[4]
و میرندا[5]
این سیستم ارتباطی را دارای چهار جز اساسی سمبولها، وسایل کمکی، استراتژی ها و تکنیک
ها می داند. این روش ارتباطی، نه تنها به شیوه های متنوع در روشهای غیر گفتاری
سیستم های ارتباطی گفته می شود بلکه به طیفی از استراتژی ها و شیوه های درمانیی
گفته می شود که برای توانا ساختن فرد در ارتباط موثر با استفاده از سمبول ها و
وسایل کمکی نیز بکار می رود.
دکترجعفر معصومی
دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
راههای تماس: