این طیف از اختلالات باید از سایر اختلالات مانند اسکیزوفرنی کودکی، اختلال نقص توجه و بیش فعالی تشخیص افتراقی داده شود. براساس معیار های تشخیص افتراقی، راهنمای تشخیصی آماری اختلالات روانپزشکی (ویرایش چهارم)، این تشخیص به یک ارزیابی جامع وچند تخصصی نیاز دارد. گفتاردرمانگر تنها مشکلات گفتار و زبان این کودکان را بررسی و درمان می کند. به خاطر نقایص ارتباطی چشمگیری که در اختلالات طیف اتیسم مشاهده می شود، گفتار درمانگر یک عضو مهم این گروه می باشد (کنت وهمکاران[1]، 2007).
در طی چهل سال گذشته برای تشخیص افتراقی رفتارهای
مرتبط را ارزیابی می نمودند و به خاطر نامشخص بودن علت، یکی ازروشهای تشخیص افتراقی، مشاهده ی الگو های
رفتاری کودک، تاریخچه ی رشدی او و تطبیق آن با معیار های تشخیص افتراقی می باشد.
ارزیابی در این کودکان معمولاً به سه روش
زیر انجام می گیرد. 1- چک لیست رفتارهای
قابل مشاهده که به وسیله ی درمانگر با تجربه انجام می گیرد. مانند چک لیست رفتاری
اتیسم. 2- درمانگر مصاحبه ی
ساخت داری را با مراقبین یا والدین انجام می دهد. مانند مصاحبه ی تشخیص افتراقی اتیسم[2] و مقیاس مشاهده ای تشخیص افتراقی اتیسم[3]. 3-پرسشنامه ای که توسط
والدن یا مراقبین پر می شود. مانند چک لیست رفتارهای رشدی[4]یا
پرسشنامه ی غربالگری اتیسم[5].
دکترجعفر معصومی
دکترای تخصصی گفتاردرمانی از دانشگاه تهران
راههای تماس: